Ustrój monetarny

Zbudowanie suwerenności monetarnej
(reforma ustroju monetarnego)

Sytuacja obecna:

Przeciętny Wyborca przyjmuje nazbyt ufnie, że nad procesem emisji pieniądza czuwają kompetentni ludzie z korzyścią dla społeczeństwa. Temat ten jest pewnym tabu – nie był obecny w żadnej z dotychczasowych kampanii wyborczych i nie jest obecny w mediach. Tymczasem warto uświadomić sobie kilka niezmiernie istotnych faktów:

• Ilość pieniądza będącego w obiegu oraz szybkość jego krążenia są kluczowymi wskaźnikami rzutującymi w zasadzie na każdą dziedzinę życia społecznego, tj. na gospodarkę, kulturę, służbę zdrowia, edukację, siły obronne, a w szczególności na kondycję finansową przedsiębiorstw i gospodarstw domowych,
• W 1989 roku rozpoczął się proces włączania polskiego obszaru gospodarczego i finansowego w system pieniądza dłużnego, opartego na lichwie (z definicji: każda pożyczka oprocentowana), którego początki sięgają XVII wiecznej Anglii a jego współczesna globalistyczna emanacja to „FED”, czyli Rezerwa Federalna Stanów Zjednoczonych (bank prywatny utworzony w 1913 roku). Immanentną cechą tego systemu jest stałe zadłużanie wszystkich sektorów życia polityczno-gospodarczego (państw, gospodarstw domowych, przedsiębiorstw) i uzależnianie ich od siebie poprzez horrendalne warunki spłat i wysokość odsetek,
• Sektor finansowy, czyli politykę monetarną państwa, można przyrównać do krwiobiegu gospodarki. Jeśli funkcjonuje prawidłowo, życie społeczno-ekonomiczne kwitnie. Niestety, pieniądz jest wysysany z obiegu ekonomicznego w Polsce i rokrocznie za granice wyciekają dziesiątki miliardów złotych – różne szacunki mówią o liczbach od 60 do 130 miliardów złotych rocznie wyprowadzanych z Polski,
• Od kilku dekad żyjemy na Ziemi w epoce obfitości towarowej, charakteryzującej się wysoką robotyzacją, dużym bezrobociem i równoczesną presją na kupowanie dóbr, na które obywatele nie mają pieniędzy, bo istnieje niedobór realnego pieniądza na rynku. Dlatego, aby nabyć określone dobra, potrzebne jest zaciąganie kredytu i płacenie potem tzw. trybutu na rzecz międzynarodowego bankiera. Pieniądz, ze środka rozliczeniowego, stał się ze towarem, którym owa „banksteria” handluje, wzbogacając się i zubażając nas i całe społeczeństwo.
• W 1997 roku (uchwalenie Konstytucji „Kwaśniewskiego”) zostało uchwalone Prawo Bankowe, które zlikwidowało monopol Narodowego Banku Polskiego na emisję pełnowartościowego pieniądza, ograniczając jego kompetencje do wyłącznej emisji znaków pieniężnych. Tymczasem ponad 87% pieniądza krążącego na rynku stanowi pieniądz dłużny (dane za rok 2014), który jest kreowany przez banki prywatne w postaci zapisu na kontach (jest to tzw. pieniądz elektroniczny), oraz na podstawie systemu rezerwy cząstkowej. Wystarczy, aby bank miał przykładowo 5 mln PLN depozytu, aby wykreować dług (kredyt) na kwotę 150 mln PLN i zarabiać odsetki od wykreowanych z niczego (ex nihilo) środków (tzw. pieniądza dłużnego).
• Konsekwencją systemu monetarnego, funkcjonującego na tzw. Zachodzie i od 1971 roku całkowicie oderwanego od parytetu złota, są m.in.:
  • Permanentne zadłużenie gospodarstw domowych, przedsiębiorstw i budżetów publicznych (centralnego i samorządowego), którego wysokość jest zależna od decydentów, zmieniających oprocentowanie lub regulacje prawne,
  • Stały transfer pieniądza i majątku (ziemie, domy, bogactwa naturalne) z gospodarek państw narodowych do dysponentów międzynarodowego systemu finansowego, skupionego w rękach nielicznych najbogatszych rodzin świata,
  • Horrendalnie wysokie zarobki menedżerów sektora finansowego (banki, fundusze i ubezpieczenia), nieuzasadnione merytorycznie ani skalą pracy i odpowiedzialności – pełnią funkcje „kupowania” ludzi i zamykania im ust,
  • Stale powracające kryzysy finansowe, często prowokowane, sterowane i będące rezultatem nieuczciwych praktyk finansowych ( choćby derywaty CSD, Lehman Brothers i AIG z roku 2007, ataki Sorosa na waluty narodowe), na koszt społeczeństw i gospodarek narodowych.

Wyliczenia ramowe:

W obecnym systemie „to dług rodzi pieniądz a nie odwrotnie”, albo inaczej to ujmując, pieniądz pojawia się w obiegu w momencie utworzenia czyjegoś długu.
Istnieje tzw. głód monetarny, czyli powiększający się niedobór środków płatniczych potrzebnych do regulowania transakcji gospodarczych, powstały na skutek:

1. inflacji – powoduje, że potrzeba więcej pieniędzy na wykup tej samej ilości towaru,
2. wzrostu PKB – większa ilość towarów i usług wymaga również więcej pieniędzy,
3. lichwy.

Głód monetarny (niezależnie od wycieku pieniądza za granicę) przyrasta średniorocznie o:

1. 3% w związku z inflacją (liczone od masy pieniądza tzw. M3 – p. def. NBP):

3% * 1 067 302 mln PLN (raport NBP „Podaż pieniądza M3…” – stan na 31.05.2015”)  = 32 mld PLN

1. 3% PKB w związku z jego wzrostem:

3% * 1 729 000 mln PLN (PKB za 2014 r.) = 52 mld PLN

1. Z lichwy: 5% (minimum podwójna stopa lombardowa) z sumy pożyczek

5% * 1 190 mld zł (stan na 28 luty 2016) = 59,5 mld PLN

• Razem głód monetarny za rok wynosi zatem szacunkowo 143,5 miliardów złotych. Powstający

niedobór środków płatniczych w żaden sposób nie jest „zawiniony” przez społeczeństwo, które ponosi tego skutki.

Do głodu monetarnego przyczynia się fakt, że wynagrodzenia stanowią jedynie 35% składników cen, co powoduje, że ta „luka” łatana jest kredytami dla tych, którzy posiadają zdolność kredytową, oraz tzw. chwilówkami lub innymi lichwiarskimi lub gangsterskimi sposobami dla tych, co znaleźli się w dramatycznej sytuacji (a jest ich coraz więcej).

Regulacja dopływu pieniędzy do obiegu odbywa się poprzez ustalanie przez Radę Polityki Pieniężnej stóp procentowych NBP oraz wielkości rezerwy cząstkowej. Operacje dostrajające polegają na ograniczaniu lub forsowaniu akcji kredytowych. NBP prowadzi także działania aprecjacyjne polegające na sprzedaży lub wykupie bonów pieniężnych.

Obecnym głównym celem banku centralnego w Polsce jest cel inflacyjny (utrzymanie inflacji na stosunkowo niskim poziomie).

Ponieważ pieniądz został uczyniony towarem – wbrew jego pierwotnej roli, czyli odwzorowania wartości – wszyscy płacimy daninę na rzecz międzynarodowego systemu bankowego (właścicielom instytucji finansowych kreujących pieniądz) za prawo do używania pieniądza.

Danina ta wynosi 71 miliardów PLN – są to koszty odsetek od sumy kredytów pomniejszone o koszt odsetek od lokat: 6% * 1 190 292 mln zł (suma kredytów),

w związku z tym łączne „koszty” dla społeczeństwa wynoszą 136+71= 207 miliardów PLN.

Proponujemy następujące zmiany:

A. Odzyskanie pełnej suwerenności przez Narodowy Bank Polski oraz nowy system emisji pełnowartościowego pieniądza,
B. Nowy system bankowy,
C. Wprowadzenie walut lokalnych i waluty równoległej,
D. Banki komunalne i nowe zasady dla banków spółdzielczych

Co chcemy osiągnąć ?

• Odzyskanie suwerenności nad emisją własnej waluty jest dziś najważniejszym elementem odzyskania suwerenności politycznej i gospodarczej.
• Likwidację przepompowywania pieniędzy od warstw biedniejszych do bogatych przez urealnienie kosztów kredytów.
• Uwolnienie społeczeństwa od pułapki toksycznego zadłużenia i radykalnego ograniczenia spekulacji pieniądzem.

Ad A. Odzyskanie pełnej suwerenności przez Narodowy Bank Polski oraz nowy system emisji pełnowartościowego pieniądza

1. Powrót do pełnej suwerenności Narodowego Banku Polskiego w zakresie emisji pieniędzy pod każdą postacią (podstawa: art. 227, § 1 oraz art. 89, § 1 w tym pkt d. Konstytucji RP).
2. Emisja pełnowartościowego pieniądza narodowego nie będącego długiem ma za zadanie wyrównanie spadku siły nabywczej społeczeństwa na skutek inflacji oraz niedoboru pieniądza na wykup wzrostu PKB i amortyzacji (p. wyżej).
3. Operacje dostrajające (wolumen pieniądza w obiegu), wykonywane przez nowo zdefiniowaną Radę Polityki Pieniężnej będą przeprowadzane w cyklu kwartalnym, z uwzględnieniem bieżącej sytuacji ekonomicznej Polski, tj. np. utrzymywania się wskaźników inflacji i wzrostu PKB w dopuszczalnych przedziałach, wystąpienia nadmiernej inflacji, deflacji albo stagflacji.
4. Kierunki emisji pieniądza powinny zabezpieczać utrzymanie równowagi towarowo-pieniężnej. W żadnym wypadku emisją pieniądza nie można finansować zobowiązań o charakterze stałym. Dopuszczamy:

1. Dokapitalizowanie przedsiębiorstw realizujących partnerski model stosunków gospodarczych (p. niżej) poprzez dopłaty do udziałów kapitałowych. Kwota dokapitalizowania byłaby równa dla właścicieli i pracowników i wynikała z podzielenia kwoty emisji przez ilość osób spełniających ustawowe warunki. Kwoty te byłyby niezbywalne (jak jest to w przypadku akcji), jednak z prawem dziedziczenia.
2. Wsparcie konsumpcji poprzez dywidendę narodową w sytuacji nadpodaży produktów.
3. W okresie przejściowym (tzw. konwersja do nowego systemu), dotychczasowe pieniądze, wykreowane z niczego (ex nihilo), będące równowartością nadwyżki udzielonych przez banki kredytów nad posiadanymi depozytami, zostaną przejęte na rachunek Narodowego Banku Polskiego i będą powiększały łączną emisję w miarę spływu tych pieniędzy z systemu bankowego.
4. Decyzje o procentowym podziale łącznej kwoty emisji na cele produkcyjne i konsumpcyjne podejmuje Senat, zgodnie z długofalową strategią państwową.

Ad B. Nowy system bankowy

Nowy system bankowy, który zostanie wprowadzony w wyniku reformy zakłada, że banki mają do dyspozycji tylko taką ilość pieniędzy, jaka wynika z decyzji podjętej przez Narodowy Bank Polski. Podstawowe zmiany polegają na:

1. Likwidacji oprocentowania i rezerwy cząstkowej jako narzędzi polityki monetarnej,
2. Całkowitego wyeliminowania możliwości kreowania pieniądza dłużnego oraz kreacji środków płatniczych przez banki komercyjne oraz kreacji pieniądza w systemie rezerwy cząstkowej. Przejście do złotej reguły bankowości mówiącej o 100 procentowym osadzeniu pożyczek w aktywach.
3. Wprowadzenie urzędowych, maksymalnych stawek opłat za udzielenie pożyczki (mają jedynie pokryć koszty utrzymania banków). Banki z zasady powinny stać się instytucjami użyteczności publicznej działającymi na zasadzie non-profit (to banki mają służyć społeczeństwu, gospodarce i państwu, a nie na odwrót).
4. Wprowadzenie zasady symetrycznego rozłożenia ryzyka między bankiem i pożyczkobiorcą.

Ad C. Wprowadzenie walut lokalnych

Postępuje obniżenie rangi samorządów w decydowaniu o formach samoorganizacji społecznej i naruszanie konstytucyjnej zasady pomocniczości. Dlatego proponujemy zmiany w kierunku tworzenia lokalnych klastrów samorządowych. Na lokalny klaster samorządowy składają się bank komunalny, miejskie towarzystwo gospodarcze oraz samorządowa waluta lokalna.
Samorządowa waluta lokalna obsługuje gospodarkę lokalną. Jej cechami są:

1. zapewnienie realizacji płatności dla lokalnej gospodarki, co przyczynia się do spełnienia podstawowych potrzeb lokalnego społeczeństwa,
2. nie wymienialność na waluty zagraniczne i tym samym odporność na potencjalne ataki walutowe spekulantów (likwidacja ryzyka wypływu pieniądza z lokalnej gospodarki).
3. wypełnienie luki głodu monetarnego dla miejscowej ludności i inicjatyw gospodarczych (startupów) o skali mikroprzedsiębiorstwa;
4. tworzenie pola eksperymentów dla elastycznego i efektywnego systemu zbierania lokalnych podatków (np. automatycznie pobierany lokalny podatek od transakcji z udziałem samorządowej waluty lokalnej);
5. realizacja pilotażowego programu redystrybucji dochodów publicznych w formie dywidendy narodowej;
6. tworzenie pola eksperymentów dla firm tworzących akcjonariat pracowniczy;
7. przeciwdziałanie wykluczeniu finansowemu poprzez oferowanie niezajmowalnych komorniczo kont denominowanych w samorządowej walucie lokalnej.

Ad D. Banki komunalne

Bank komunalny to spółka akcyjna o 100-procentowym kapitale samorządowym (udział jednostek samorządu terytorialnego i lokalnych obywateli). Jego zadaniem jest:
– prowadzenie rachunków złotowych powiatu, spółek komunalnych, lokalnych firm i mieszkańców,
– dostarczanie tanich pożyczek, przeznaczonych na inwestycje komunalne i rozwój lokalnych mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw.
– dostarczanie infrastruktury informatycznej i organizacyjnej dla samorządowej waluty lokalnej.

Aby umożliwić wdrożenie niniejszych postulatów, konieczne są następujące działania:
– uchwała rad(y) jednostki/jednostek samorządu terytorialnego o powołaniu banku komunalnego;
– rozporządzenie ministra finansów o niefiskalnym charakterze obrotu gospodarczego za pomocą samorządowej waluty lokalnej do wysokości obrotów równoważnej progowi mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (MSP), tj. do 2 milionów euro rocznie;
– uchwała rad(y) jednostki/jednostek samorządu terytorialnego o akceptowaniu samorządowej waluty jako zapłaty lokalnego podatku;
– uchwała rad(y) jednostki/jednostek samorządu terytorialnego o wysokości opłaty transakcyjnej w obrocie z udziałem samorządowej waluty lokalnej;
– uchwała rad(y) jednostki/jednostek samorządu terytorialnego o rozpoczęciu programu zakładania darmowych kont obywatelskich w celu tworzenia pilotażowego programu wypłaty dywidendy narodowej w wysokości 1 grosza tygodniowo dla każdego mieszkańca. Program pilotażowy ma na celu wdrożenie kont obywatelskich oraz procedury automatycznego kierowania na nie symbolicznych kwot dywidendy narodowej, które w kolejnym etapie zostaną skorelowane z lokalnymi podatkami.

Drugim, poza bankami komunalnymi (i ich odpowiednikiem na poziomie państwowym, czyli BGK) ogniwem systemu bankowego, wspieranym przez państwo, powinny być banki spółdzielcze.